معمولا بازی‌های گرافیک هنری خیره‌کننده‌ای به همراه دارند، حتی اگر در نهایت اثر دهن‌پرکنی هم به حساب نیایند، اما خیلی راحت توجه مخاطبان زیادی را به خودشان جلب می‌کنند. البته که فاکتورهای زیادی باید از امتحان خود سربلند بیرون بیایند تا بشود یک بازی را شایسته و لایق احترام قلمداد کرد، اما خب به هر حال هر اثری برای نشان دادن ویژگی‌های خوب خود، اول باید برق چشم‌تان را بگیرد و فرصت خودنمایی داشته باشد. برخی از بازی‌های به کمک گرافیک فنی خارق‌العاده و مطابق با واقعیت به این هدف می‌رسند، بعضی‌ها سراغ سبک‌های خاص و کمتر شناخته شده می‌روند و بعضی‌ها هم با طراحی هنری کم‌نظیر خود، به دنبال نوازش چشم‌های مخاطبانشان هستند. بازی اندروید و آیفون Linn: Path of the Orchestra جزو دسته سوم قرار می‌گیرد و در همان نگاه اول، شما را مجاب به تجربه‌اش می‌کند. تجربه‌ای که شاید تک تک بخش‌های آن به مانند گرافیک هنری بازی در قله قرار نمی‌گیرد، اما در مجموع می‌تواند به عنوان یکی از سرگرمی‌های ارزشمند، در دفتر بایگانی ذهن شما ذخیره شود.

از همان ابتدای کار هم بازی به شما نشان می‌دهد که قرار نیست با اثری هیجان‌انگیز و پرزرق و برق روبرو باشید. اگر به دنبال گیم‌پلی‌های سریع و پر از هیجان باشید، Linn جای مناسبی برای شما نیست. این بازی جای آن‌هایی است که می‌خواهند برای چند دقیقه هم که شده آرامش خاصی را تجربه کنند و از شتاب‌زدگی و عجله‌های اضطراب‌آور هر روزی دور باشند. نه اینکه Linn بازی آسان و بدون چالشی باشد، یا اینکه سرعت‌عمل در آن اهمیت چندانی نداشته باشد، در واقع این روح و ساختار بازی است که آرامش عجیبی را به بازیکنانش هدیه می‌دهد، هر چند که المان‌های گیم‌پلی آن، به دقت و زمان‌بندی بالایی نیاز داشته باشند. موسیقی‌های آرام بازی با نت‌های تک‌صدای پیانو، خطوط صاف و منحنی دل‌پذیری که برای طراحی محیط‌ها به کار رفته و در نهایت رنگ‌بندی‌های آرامش‌بخش و زیبای آن همگی دست به دست هم داده‌اند تا حس کمیابی را حین تجربه بازی به‌دست آورید و از شکست خوردن و تکرار کردن مراحل خسته نشوید. در واقع، Linn جزو آن آثاری است که کیفیت سمعی و بصری آن از قالب و ذات همیشگی خودشان بیرون می‌آیند و تاثیر به مراتب گسترده‌تر و عمیق‌تری را روی بخش‌های دیگر بازی از جمله گیم‌پلی آن می گذارند.

بازی داستان چندان مهم و قابل وصفی را دربر نمی‌گیرد و با اینکه چنین محیط‌های زیبایی می‌توانست میان‌پرده‌های جذابی را به خودش اختصاص بدهد، اما خب سازندگان خیلی روی این بخش مانور نداده‌اند و تمرکز خود را فقط به طراحی مراحل متنوع و چالش‌برانگیز معطوف کرده‌اند که نتیجه‌اش هم خوب از آب درآمده است. گیم‌پلی بازی متشکل از المان‌هایی است که کنترل برخی از آن‌ها به عهده شماست و برخی دیگر طبق الگویی خاص هدایت می‌شوند. کل هدف شما در بازی این است که با حرکت دادن کاراکتر خود به سمت یک دروازه مشخص، مرحله را با موفقیت به اتمام برسانید. اصلی‌ترین هدف و کلید ورود شما به مراحل بعدی فقط در همین یک ماموریت خلاصه می‌شود، اما خب در این بین چند کار وسوسه‌کننده دیگر هم هستند که شاید کل لذت بازی به انجام آن‌ها است. اول از همه آیتم‌های جمع‌کردنی و پس از آن هم به پایان رساندن مراحل با کم‌ترین حرکت ممکن، چالش‌هایی هستند که در بازی باید بتوانید از پسشان بربیایید تا هر مرحله را در بهترین شکل ممکن به اتمام برسانید. قبل از توضیح هر کدام از این‌ها، می‌خواهم به یکی از نقاط منفی بازی اشاره کنم که دقیقا به همین چالش‌ها مربوط می‌شوند. با اینکه سازندگان توانسته‌اند از یک فرمول و الگوی خاص، مراحل بسیار متنوع و پرتعدادی را ایجاد کنند، اما خواسته‌های آن‌ها از شما برای پشت سر گذاشتن این مراحل تغییر نمی‌کند و این چیزی است که روند کلی بازی را کمی سمت تکرار می‌کشاند. در واقع بازی سعی نمی‌کند با تغییراتی که در محیط و مراحلش ایجاد می‌کند، کارهای جدیدی را هم از شما بطلبد، چیزی که اگر در ساخته استودیو کرسنت‌مون وجود داشت می‌توانست تنوع آن را به مراتب بیشتر از چیزی که هست نشان بدهد. به زبان ساده‌تر، در حال حاضر تمام تنوع بازی به تغییر محیط‌ها و الگوهای حرکتی اجزای محیط خلاصه می‌شود که خب یعنی سازندگان فقط از یک بعد از پتانسیل‌های موجود به خوبی بهره برده‌اند.

از ایراد بازی که بگذریم، گیم‌پلی بازی به سبب سرعت‌عمل و دقتی که نیاز دارد، باعث می‌شود تا نتوان آن را در بین بازی‌های ساده و آسان قرار داد. شما برای حرکت کاراکتر خود، انیمیشن‌ها و جابجایی‌های مختلفی در اختیار دارید که استفاده از هر کدام زمان و مکان خاص خودش را دارد. زمان‌بندی مناسب در اجرای حرکت‌ها یکی از کلیدی‌ترین بخش‌های گیم‌پلی است و زمانی می‌توانید به چالش فائق آیید که الگوی حرکتی اجزای محیط را به خوبی یاد بگیرید. سطوحی که شما می‌توانید روی آن حرکت کنید، با نظم مختص خود در حال حرکت هستند و شما باید سعی کنید در حین آن که حواستان به این طبقات هست، خودتان را به سمت آیتم‌های موردنظر هم برسانید و در نهایت هم با کمترین حرکت ممکن به سوی دروازه بازگردید. در مراحل ابتدایی بازی رسیدن به این موارد کار راحتی به نظر می‌رسد، اما با پیچیده‌تر شدن محیط‌های بازی، تازه با چالش‌هایی اساسی روبرو می‌شوید که عیار شما را به خوبی محک می‌زنند. بازی ضمن دقت در زمان‌بندی، به تفکر اولیه هم نیاز دارد تا بتوانید به اقتصادی‌ترین شکل ممکن حرکات‌تان را اجرا کنید و وارد مرحله بعدی بشوید. استفاده بازی از الگوهای منطقی به جای حرکات تصادفی و غیرقابل پیش‌بینی باعث می‌شود تا بازیکن بتواند به خوبی با محیط‌ها ارتباط برقرار کند و به جای اینکه کارش را به شانس و اقبال واگذار کند، با یک مکانیزم در تعامل باشد.

از لحاظ فنی بازی مشکل چندان خاصی ندارد و نه شاهد افت‌فریم محسوسی در آن هستیم و نه اینکه ایراداتی مثل داغ شدن گوشی در حین تجربه آن مشاهده می‌شود. با این حال یکی از مشکلات بازی این است که گاهی اوقات تاچ‌های بازیکن برای حرکت دادن کاراکتر به موقع اجرا نمی‌شوند و همین ممکن است گاهی زحمات شما را از بین ببرد. البته که بازی قوانینی در زمینه حرکاتش دارد که با تجربه آن این قوانین را فراخواهید گرفت، اما مواردی که به آن اشاره می‌کنم، چیزهایی هستند که اصولا در حالت عادی باید اجرا شوند، اما خب بعضی وقت‌ها عمل نمی‌کنند.

در مجموع، بازی اندروید و آیفون Linn را می‌توان اثر خلاقانه‌ای قلمداد کرد که سازندگانش در بخش‌هایی از آن سنگ‌تمام گذاشته‌اند و بخش‌های دیگر را هم در حد و اندازه‌های لازم به بلوغ کافی رسانده‌اند. گرافیک هنری بازی ارتباط خاص و کم‌نظیری را با مخاطبانش برقرار می‌کند که حس آرامش و حال و هوای قابل لمس بازی را به خوبی انتقال می‌دهد. در کنار این، صداگذاری‌ها و موسیقی‌های آرام و کند بازی هم فضاسازی‌های آن را به مراتب قوی‌تر از قبل کرده است. طراحی اصولی و پر از تنوع مراحل نیز با وجود اینکه تمام پتانسیلش مورد استفاده قرار نگرفته، اما کماکان جزو نقاط قوت بازی به حساب می‌آید که نمی‌شود به راحتی از کنارش گذشت. تجربه Linn: Path of the Orchards برای آن‌هایی که به آثاری با گرافیک هنری خلاقانه مثل Monument Valley علاقه دارند، قطعا تبدیل به خاطره شیرین و ارزشمندی خواهد شد که به زمانی که به پایش صرف شده است، می‌ارزد.