بازی دیو و دیوار اثری کاملا گیم‌پلی محور است و بر همین اساس هم داستانی برای تعریف کردن ندارد. شما در دنیایی فانتزی باید دائما سربازهای جدیدی تولید کنید و سپس به مبارزه با دیوها که باس‌فایت‌های بازی محسوب می‌شوند، بپردازید. در همین ابتدای کار یکی از تفاوت‌ها را می‌توان مشاهده کرد که استودیو مدریک بخشی مبارزه‌ای را هم به اثر خود اضافه کرده است تا ردپایی از خودش هم در بازی برجای گذاشته باشد، اما اینکه این بخش جدید تا چه اندازه موفق و موثر واقع می‌شود، سوالی است که در ادامه پاسخش را دریافت خواهید کرد. مکانیزم گیم‌پلی بازی به این صورت دنبال می‌شود که شما در ابتدای کار، خانه‌هایی را در اختیار می‌گیرید که امکان تولید سرباز را برای‌تان فراهم می‌کنند. با ترکیب کردن هر دو کاراکتر مشابه نیز سرباز جدیدی تولید می‌شود و این روند مسیری طولانی را طی می‌کند تا دائما کاراکترهای جدیدی را برای شما معرفی کند. در کنار این، فاکتورهای زیاد دیگری هم وجود دارند که همگی برای پیش‌برد بازی پراهمیت محسوب می‌شوند. اول از همه اینکه هر کاراکتری مقدار مشخصی سکه تولید می‌کند که با جمع کردن این سکه‌ها می‌توانید مستقیما سربازهای رده‌بالایی را خریداری کنید. جدا از سکه‌ها، امتیازی دیگری میزان قدرت کل نیروهای شما را مشخص می‌کند که این مورد نیز برای مبارزه با دیوهای بازی موردنیاز است. در واقع هر دیو نوار سلامتی معینی دارد و زمانی که شما به اندازه نوار سلامتی‌اش به آن صدمه وارد کنید، موفق به شکست دادنش خواهید شد.

در کنار این‌ها، المان‌های کمکی دیگری هم سراغ‌تان می‌آیند که به سریع‌تر شدن روند کار کمک می‌کنند. مثل پِیک‌هایی که امتیاز جدیدی را برای مدتی محدود به بازیکن اعطا می‌کنند یا خیمه‌هایی که سربازهای رده‌بالایی را بصورت تصادفی در اختیار شما می‌گذارند. با وجود تمامی این ویژگی‌های مختلف، روند پیشرفت در بازی سرعت بالایی ندارد و رفته رفته نیز این سرعت کمتر و کمتر می‌شود تا مجبور شوید سراغ پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای بروید که از قضا پیشنهادهای به‌شدت وسوسه‌کننده‌ای هم برای‌تان دارند. البته که این مسئله به خودی خودش، مورد بدی نیست اما به شرطی که ببینیم بازی برای کسی که پرداخت درون‌برنامه‌ای انجام نمی‌دهد، تا چه اندازه تازگی و جذابیت خودش را حفظ خواهد کرد. تقریبا می‌توان گفت از باس‌فایت چهارم بازی به بعد، کم کم روند کند بازی بیش از پیش به چشم می‌آید و دیو و دیوار عملا به جز معرفی کاراکترهای جدیدش، انگیزه دیگری برای بازیکن باقی نمی‌گذارد تا به بازی ادامه دهد. برای مثال، اگر نگاهی به بازی Giraffe Evolution داشته باشیم که شباهت‌های زیادی با دیو و دیوار دارد، سازندگان علاوه بر تمرکز روی کاراکترهای خود، توجه ویژه‌ای نیز به محیط و فضاهای آن دارند و همراه با تکامل شخصیت‌هایشان، جهان بازی را هم تکامل می‌دهند تا بازیکن هم اهداف بیشتری داشته باشد و هم در حین تجربه گیم‌پلی، مدام با بخش‌های متنوع‌تری روبرو شود، اما در دیو و دیوار شرایط به این ترتیب پیش نمی‌رود و شما همیشه در همان فضای اولیه بازی هستید که فقط رفته رفته تعداد خانه‌هایش بیشتر می‌شود و خودش یکی از عواملی است که باعث می‌شود بازی رفته رفته تازگی خودش را از دست بدهد. حتی اگر از پرداخت درون‌برنامه‌ای هم استفاده نکنید، بازی سعی می‌کند از طریق پیشنهاد دادن برخی آیتم‌ها و امتیازهای جذاب به شرط تماشای ویدیوهای تبلیغاتی، حداکثر استفاده را از اثر خود برای کسب درآمد انجام دهد و مشکل اینجا است که بازیکن اگر این ویدیوهای تبلیغاتی را هم کنار بگذارد، سرعت پیشرفت در بازی برایش شدیدا کندتر خواهد بود و برای مثال باس‌فایتی را که می‌توان به کمک این پیشنهادها در سه حمله شکست داد، شاید در حالت عادی از بین بردنش به بیش از ۶ حمله افزایش پیدا کند.

طراحی کاراکترهای بازی به خوبی انجام گرفته است و تنوع بالایی دارد

با این حال، مبارزه با دیوها می‌توانست کاملا این مشکل را پوشش دهد، اما ایراد کار اینجاست که این مبارزه‌ها نمایشی بیش نیستند و در واقع بازیکن هیچ نقشی در آن ندارد. همین مسئله هم باعث می‌شود تا شکست دادن دیوها به چیزی بیشتر از یک تکرار تبدیل نشود. از طرفی هم سکه‌هایی که پس از کشتن هر هیولا به‌دست می‌آورید بسیار کم هستند و عملا کمک خاصی به دارایی‌های شما نمی‌کنند. مورد دیگر در ارتباط با اچیومنت‌های بازی است که باز هم سکه‌های زیادی در اختیار شما قرار نمی‌دهند. با وجود اینکه رفته رفته نیاز شما به ارقام بالاتر بیشتر از قبل می‌شود و دشمنان هم قوی‌تر می‌شوند، اما سکه‌های به‌دست آمده از اچیومنت‌ها یا کشتن هیولاها اصلا افزایش قابل قبول و همگامی با روند بازی ندارند و در چنین شرایطی است که بازیکن چاره‌ای جز رفتن به سراغ پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای برای افزایش سرعت تولید سکه‌های خود نخواهد داشت. البته همه این‌ها به این معنی نیست که دیو و دیوار بازی قابل تحملی نیست و هیچکدام از این مشکلات باعث نمی‌شود که ذات اعتیادآور بودن این بازی تغییر کند، اما این ویژگی مهم رفته رفته کم‌رنگ‌تر می‌شود، هر چند که هیچگاه از بین نمی‌رود. دیو و دیوار جزو بازی‌هایی است که گیم‌پلی ساده‌ای را ارائه می‌دهد و به همین دلیل عامه‌پسند است. هیچکدام از مکانیزم‌های بازی پیچیدگی ندارند و همه چیز به تاچ‌های پشت سر هم شما و تولید سرباز و سپس ترکیب کردن آن‌ها با یکدیگر خلاصه می‌شود، اما لازم بود که سازندگان برای جلوگیری از تبدیل شدن این سادگی به یکنواختی، خلاقیت‌های بیشتری را از خود برجای می‌گذاشتند و به تقلید صرف بسنده نمی‌کردند که متاسفانه به این مسئله چندان بها داده نشده است.

از لحاظ گرافیکی، بازی ایرانی دیو و دیوار عملکرد قابل‌قبولی دارد و جای ایرادی را باقی نمی‌گذارد. طراحی کاراکترهای بازی بسیار خوب صورت گرفته است و تنوع بالای آن‌ها یکی از نقاط قوت بازی است که برای هر کدام هم اسم‌های جالب و بامزه‌ای درنظر گرفته شده است. از لحاظ فنی نیز بازی هیچ مشکلی ندارد و هیچ‌گاه در زمینه تاچ‌های متعدد دچار ایراد و اشکالی نمی‌شود و کاملا روان و سبک بالا می‌آید. از لحاظ صداگذاری نیز با اینکه تنوع بالایی را مشاهده نمی‌کنیم، اما موسیقی‌های هماهنگی با بازی پخش می‌شوند که تجربه بازی را لذت‌بخش‌تر می‌کنند.

در مجموع، بازی دیو و دیوار را می‌توان اثر سرگرم‌کننده‌ای نامید که با وجود اینکه می‌تواند شما را برای مدت زیادی مشغول کند و گیم‌پلی جذاب و اعتیادآوری را به همراه دارد، اما بازی رفته رفته کمی وابستگی‌اش را به پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای افزایش می‌دهد که همین مسئله شاید علاقه بازیکن را به تجربه اثر به مرور زمان کمتر کند. با اینکه، سازندگان توانسته‌اند مکانیزم‌های اقتباسی خود را به خوبی در بازی پیاده کنند، اما دیو و دیوار چیز جدیدی به سبکی که در آن قرار دارد اضافه نمی‌کند و به همین دلیل هم در کنار آثار مشابه خود برگ‌برنده قابل‌توجهی را در اختیار ندارد. با این حال، در میان بازی‌های ایرانی، این اثر تجربه نسبتا جدیدی محسوب می‌شود که اگر به آثاری با گیم‌پلی ساده ولی طولانی علاقه‌مند باشید، می‌تواند برای ساعاتی طولانی در روز برای‌تان سرگرم‌کننده باشد.

دانلود بازی دیو و دیوار